De solaris en het kalf
Het begon dit jaar met vorst, eind april. Gelukkig hadden we de vorsttakken (soort reserve-takken) en bleef daarmee de schade redelijk beperkt. Maar daarna werd het nat. Weken achtereen regen. Het blad groeide als kool en bedekte – meer dan anders – de nieuwe trosjes. Vocht werd daardoor niet wegeblazen door de wind en bleef dus hangen op de trosjes.
De solaris, altijd al een moeilijke druif, kreeg last van trosbotrytis. Ondanks het extra bladplukken is dat nauwelijks meer goed gekomen. Het ziet er mistroostig uit. Veel verwachten we er niet meer van dit jaar. Mischien 200 kilo, maximaal, zei Sijmen. Zie eerste foto, de zwarte besjes, hadden bloeiende appelgroene bolletjes moeten zijn. Ai !
Vandaag wilde we extra bladplukken bij de solaris maar veel zin heeft dat dus niet. Het leek beter om ons te concentreren op de souvignier gris – die er vooralsnog goed uitziet !
Een andere fijne opsteker is dat we weer een kalf in de wijngaard hebben. Net als vorig jaar. Het houdt zich schuil in het hoge gras aan de rand van de wijngaard. Moeder hebben we nog niet gezien maar zal op afstand de boel goed in de gaten gehouden hebben. Het blijft bijzonder om het zo dichtbij te hebben….. Ssssst.
nooit een reekalf aanraken, laat staan oppakken.De kans is dan heel
groot dat het moederree het dan niet meer accepteert en het in de steek
wordt gelaten……Johanna
We laten het inderdaad met rust, Johanna, en blijven er zo veel als mogelijk bij uit de buurt.